Rüzgar eserken yapraklar dökülür
O berrak yüzünden bir damla süzülür
Bu ayrilik, bu ayrilik kalbindeki en büyük yaradir artik
Ve günes batarken, cocuklar uyurken
Bas ucumda bekleyen yorgun bir melektir
Ve her gece sabret diye
Saclarimda dolasan tanrinin elleridir
Ne büyük ne derin ne disyah ne keskin
Ayrilik giriyor kirilgan gözlerin
Unutma, unutma dikecek yirtilan geceyi sabaha
Ne büyük ne beyaz ne essiz ne duru
Hep sarilip sariyor üsüyenruhumu
Birakma, birakma elimi düserim karanliga
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder