Çocukluğumun benden gidişi

 Ağlıyordu...

Çocukluğum elden gidiyor dedi.

Bir yandan onu avutmaya çalışıyordum bir yandan da düşünüyordum... o an kafama dank etti.Günlerdir haftalardır,aylardır içime attığım duygularla yüzleştim.

Amcamı kaybetmiştim,baba yarım....

Eksik yanım.

Beraberer tatillerimiz,evlerinde 3.çocuk oluşum,su yatağında tepinişlerimiz,halıya dökülmüş alkol,sırlarımız tatlı sırlarımız,paylaşımlar...

Herşey babannemin ölümüyle başlamıştı.Sülalemi bir arada tutan güzel kadınla...portmantoya astığı montu gözümün önünde gri uzun..Gülümsemesi..biz torunlarını koynuna yatırıp televizyon izlemesi....hepimizi bir arada tutması.

Sonra dedem televizyondaki sahne yorumları sessizliği..

Yıllar geçtikçe çocukluğumun geçtiği evlerin bizden gidişi ile çocukluğumda benden gitti.

Sonra amcam onla yüzleşmem son görüşüm onu.

Acaba ne yazmıştı hemşirelere ...yazdığı kağıtlar nerdeydi? Gözüm dolu dolu hep düşünürüm hâlâ...

Evet çocukluğum benden gidiyordu.Halam bir uçta,küçük amcam bir uçta yengem artık daha uzakta kızlarla....

Tekrar kurulsun sofralar bir arada olalım istemek sanırım bir hayal.

Aslında hayal diye birşey yoktu emek vardi büyüklerimizin emeği ,mücadeleleri...

Bizde bu yoldan gidip yaşatacağız kalan cocuklugumuzu ve anlatacak çocuklarımız çocuklarına..

Onlarda çocuklarına...

Acaba akıllarında nasıl kalicaz ?